“გავგზავნე კაცი ხატაეთს და წიგნი ჩემ-მაგიერი; მივსწერე: “მეფე ინდოთა არისმცა ღმრთულებრ ძლიერი! მათი ერთგული გაძღების ყოველი სული მშიერი, ვინცა ურჩ ექმნას, იქმნების თავისა არ-მადლიერი.
წერილი.
იყოს.
ეურჩება, არ დაექვემდებარება
394
“ჩვენნო ძმანო და პატრონნო, თქვენგან არ გავიმწარებით; ესერა ჰნახოთ ბრძანება, აქამცა მოიარებით! თქვენ თუ არ მოხვალთ, ჩვენ მოვალთ, ზედა არ მოგეპარებით. სჯობს, რომე გვნახნეთ, თავისა სისხლთა ნუ ეზიარებით!”
ბატონებო
ეს
რომ ნახავთ
აქეთ წამოდით, აქეთ იარეთ!
ზედ
გვნახოთ
395
“კაცნი გავგზავნენ, მე გულსა უფრო მომეცა ლხინები, დარბაზსვიშვებდი, დამევსო ცეცხლი, წვად მოუთმინები; მაშინ სოფელმან საწუთრო მიუხვის, რაცა ვინები, აწ ხელ-მქმნა, რომესაახლოდ მხეცთაცა მოვეწყინები.
კარზე, მეფის სასახლეში
ვმხიარულობდი, ვნეტარებდი, ლაღად და შვებით ვიყავი
ჩამიქრა
მოუთმენლად, აუტანლად მწველი
წუთისოფელმა, ამ ცხოვრებამ
უხვად მაძლევდა.
ვინებებდი, ვინდომებდი ხოლმე
ახლა
გამახელა, გამაშმაგა
აქ: ისე, რომ
ახლოს სამყოფად, სამეზობლოდ
ვეზარები, ვემძიმები
396
“პირველგაჭრისა პირება, მერმე დაწყნარდეს ცნობანი; ჩემთა სწორთაგან იყვნიან ჩემს წინა ნადიმობანი; მაგრადამშლიდეს ლხინთაგანსურვილთა დიადობანი; ზოგჯერ შემცვიან სევდათა, ვთქვნი საწუთროსა გმობანი”.
ჯერ, პირველად
ველად გავარდნის, გაჭრის სურვილი
მერე
გონება.
დამიწყნარდა, დამიმშვიდდა გონება
ჩემი თანატოლები ნადიმობდნენ ჩემს სახლში
მაგრამ
სალხენად არ მიშვებდნენ, ჩემს გულისყურს ნადიმს აცილებდნენ
