დილასა ადრე მოვიდა იგი ნაზარდისოსანი, ძოწეულითა მოსილი, პირად ბროლ-ბალახშოსანი, პირ-ოქრო რიდე ეხვია, შვენოდა ქარქაშოსანი, მეფესა გასლვად აწვევდა, მოდგა თეთრ-ტაიჭოსანი.
ტანადი, ნაკვთიანი
შროშანი
წითელი მოსილი, ჩაცმული, შემოსილი
კანთეთრი და ბაგეწითელი
ქსოვილისაგან დამზადებული რიდე, თავ-კისრის მოსასხამი
ცხენოსანი
75
შეეკაზმა მეფე, შეჯდა, ნადირობას გამოვიდეს, მგრგვლივ მინდორსა მოსდგომოდეს, ალყად გარე შემოჰკრვიდეს; ზეიმი და ზარი იყო, სპანი ველთა დაჰფარვიდეს, ნაძლევისა მათისათვის ისროდეს და ერთგან სრვიდეს.
მოვიდა ჯოგი ნადირთა ანგარიშ–მიუწვდომელი: ირემი, თხა და კანჯარი, ქურციკი მაღლად მხლტომელი. მას პატრონ-ყმანი გაუხდეს, ჭვრეტადმცა სჯობდა რომელი! აჰა მშვილდი და ისარი და მკლავი დაუშვრომელი!
გარეული ვირი
გამოედევნენ
სანახავად აჯობებდა
დაუღალავი.
78
ცხენთა მათთა ნატერფალნი მზესა შუქთა წაუხმიდეს, მიჰხოცდეს და მიისროდეს, მინდორს სისხლთა მიასხმიდეს, რა ისარი დაელივის, მონანი–ყე მიართმიდეს. მხეცნი, მათგან დაკოდილნი, წაღმა ბიჯსა ვერ წასდგმიდეს.
ცხენის ფლოქვებისგან აყრილი მიწა
ასხამდნენ.
დაჭრილნი
დგამდნენ.
79
იგი ველი გაირბინეს, ჯოგი წინა შემოისხეს, დახოცეს და ამოწყვიდეს, ცათა ღმერთი შეარისხეს, ველნი წითლად შეეღებნეს, ნადირთაგან სისხლი ისხეს. ავთანდილის შემხედველთა: “ჰგავსო ალვას, ედემის ხეს”.
გამოირეკეს.
80
იგი მინდორი დალივეს, მართ მათგან განარბენია. მინდორსა იქით წყალი დის და წყლისა პირსა კლდენია. ნადირნი ტყესა შეესწრნეს, სადა ვერა რბის ცხენია. იგი მაშვრალნი ორნივე მოსწყდეს, რაზომცამხნენია.
შეესწრნენ, შეეფარნენ
დაღლილნი
მოეშვნენ, ძალა გამოელიათ
თუმცა
ძლიერნი.
81
ერთმანერთსა, თუ “მე გჯობო”, სიცილით ეუბნებოდეს, ამხანაგობდეს, ლაღობდეს, იქით და აქათ დგებოდეს. მერმე მოვიდეს მონანი, რომეუკანა ჰყვებოდეს, უბრძანა: “თქვითო მართალი, ჩვენ თქვენგან არ გვეთნებოდეს”.
ხუმრობდნენ
რომელნიც
ახლდნენ, დაჰყვებოდნენ.
პირფერობას, მაამებლობას ნუ დაგვიწყებთ.
82
მონათა ჰკადრეს: “მართალსა გკადრებთ და ნუ გემცთარებით; მეფეო, ყოლა ვერ ვიტყვით შენსა მაგისად დარებით. აწვეცა დაგვხოც, ვერა ჰგავ, — ვერათ ვერ მოგეხმარებით, — ვისგან ნაკრავნი გვინახვან მხეცნი ვერ წაღმა წარებით.
მოახსენეს.
შეცდომად ნუ ჩაგვითვლით
სრულებით
ამ წამშიც რომ დაგვხოცო
ჰგავხარ
83
“ორთავე ერთგან მოკლული ყველაი ათჯერ ოცია, მაგრა ავთანდილს ოცითა უფროსი დაუხოცია: არ დასცთომია ერთიცა, რაც ოდენშეუტყორცია, თქვენი მრავალი მიწითა დასვრილი გაგვიხოცია”.
მეტი.
რაც კი.
უსვრია.
გაგვიწმენდია
84
მეფესა ესე ამბავი უჩს, ვითა მღერა ნარდისა, უხარის ეგრე სიკეთე მისისა განაზარდისა, აქვს მიჯნურობა ამისი, ვითა ბულბულსა ვარდისა, სიცილით ლაღობს, მიეცა გულით ამოსლვა დარდისა.
ეჩვენება, მიაჩნია
თამაში
სიყვარული
ხუმრობს
85
იგი ორნივე საგრილადგარდახდეს ძირსა ხეთასა, ლაშქართა შექმნეს მოდენა, მოდგეს უფროსნი ბზეთასა. ახლოს უთქს მონა თორმეტი, უხმნესი სხვათა მხნეთასა. თამაშობდეს და უჭვრეტდეს წყალსა და პირსა ტყეთასა.
